Echte Natuurfotografen….
Bestaan ze nog…??
vier sterrenhotel met luie stoel
Wanneer ik mijn vriendin vertel dat ik van haar hou, dan is dat onvoorwaardelijk. Ik zeg niet tegen haar; ik hou van je lieverd, maar wel alleen als je in een kasteel woont met een kingsize bed met pluchen kussens. Dat noem je onvoorwaardelijke liefde. Klinkt prachtig en dat is het ook want ik ben gepassioneerd wanneer ik aan mijn vriendin denk.
Gek genoeg dacht ik altijd dat het in de natuurfotografie op dezelfde manier werkte…
Als natuurfotograaf ben ik gewend om uren in het zand of modder te liggen met temperaturen van minus 10 graden onder nul en gevoelstemperaturen veel lager dan dat. Of om 8 uur lang in een bloedhete auto in Afrika te wachten tot die slapende wilde honden naast de auto die net gegeten hebben eindelijk gaan bewegen. Geen enkel probleem…comfortabel…?Nee, ..zeker niet maar wel spannend en iets dat ik doe omdat ik gepassioneerd ben over mijn hobby en inmiddels alweer heel wat jaartjes beroep, natuurfotografie.
Toch zie ik de laatste tijd mensen boekingen voor hutten afzeggen bij bijvoorbeeld de IJsvogels omdat ze “in een schuiltentje moeten zitten” op een “stoel met maar 2 kussens” en dat niet “comfortabel” genoeg is. Of vragen of er wel een kachel in mijn hut zit omdat de verwarmde bodywarmers die ik klaar heb liggen in de hut “niet comfortabel genoeg” zijn. En zit er wel een comfortabele luie stoel in je hut, want mijn bips is gevoelig…De oncomfortabele waarheid daarvan is dat veel van deze mensen wellicht niet gepassioneerd genoeg zijn in hun hobby natuurfotografie.
Mijn persoonlijk record staat momenteel op 73 uur aaneengesloten in hetzelfde schuiltentje zitten met 28 graden buiten (en 35 graden in de tent, dus in mijn onderbroek en het zweet klaterend door de naad) om een foto te maken van een mannetjes IJsvogel die in vlucht een visje aanbiedt aan het vrouwtje. ben ik dan zo’n bikkel? Of ben ik dan een soort doorgewinterde Marinier…? Nee, zeker niet! Heb 20 jaar de ziekte van Lyme onder de leden gehad en mijn lijf doet ook niet altijd meer wat ik wil en zou natuurlijk ook liever op een pluchen kussen zitten in een vier sterrenhotel om zo aan de Moesel IJsvogels te fotograferen met uitzicht op een fraai landschap en onder het genot van een hapje en een drankje.
En toch… toch ga ik door…..Door met kruipen door de modder in de kou, slapen in een oncomfortabele schuiltent om het eerste licht op te zien komen, uren wachten op dat ene mooie moment in de natuur. Waarom? Heel simpel…omdat ik gepassioneerd ben en het mij toch vooral ook om de ervaring gaat en het maken van mooi beeld. Ook als ik daarvoor moet zwoegen. Misschien wel vooral…..als het moeite kost….
verwachtinspatronen
Dan zijn er ook nog natuurfotografen met verwachtingspatronen. Kan die vos door een brandende hoepel springen wanneer ik “go” zeg? Of kan dat eekhoorntje even rechtopstaand een miniatuur winkelwagentje rond duwen? Vraag even of beide IJsvogels op de tak elkaar een kusje geven..En misschien wil dat boomkikkertje wel even naar me zwaaien met een pootje terwijl hij met de ander aan een rozentakje hangt…want dat ziet er zo leuk uit..Oh en kan ik dan ook om 12.00 uur op je workshop starten want ik ben nogal een uitslaper en hou niet van vroeg opstaan. Las pas zelfs ergens dat een buitenlandse fotograaf een hut aan het bouwen was waar je online betaald op in kon loggen om dan vanuit je “luie stoel” thuis foto’s te kunnen maken van wat er voor de hut kwam. Waar is dan de beleving..?
Huh….hoe dan…? Zouden mijn puberzonen zeggen..
Want zelfs mijn puberzonen weten dat niets voorspelbaar is in de natuur en dat je de natuur niet kunt sturen. Dat heb ik ze van jongs af aan geleerd. Toch zie ik geregeld mensen op mijn workshops komen of mijn hutten boeken die dit soort verwachtingspatronen hebben.
Daar kwam ik pas een heel mooi ouderwets tegeltje voor tegen met een zeer wijze spreuk er op;
Verwacht niets! Dan is alles een kadootje.
Dat is toch een prachtig levensmotto! Oh…En van vroeg opstaan houdt niemand..
zoek je passie en laat je verrassen
Moet je dan altijd afzien om natuurfotografie te beoefenen? Welnee…Je kunt op een heerlijke voorjaarsdag er op uit om fraaie macro foto’s te maken en op de vervelende teek die je daarbij op kunt lopen na heb je dan een zalige dag fotograferen achter de kiezen. Ontberingen leveren niet altijd het mooiste beeld op. Sterker nog… vaak keer je huiswaarts zonder resultaat. Maar ook dan heb je iets geleerd over de natuur en diens ritme en gebruiken.
Maar ik hoop stilletjes toch dat de passie terug keert. Dat mensen weer inzien hoe groot de beloning is wanneer je uren achtereen in een oncomfortabele houding hebt gezeten en je die ene foto maakt waar je zo op hoopte. En dan niet een vanuit torenhoge verwachtingen maar gewoon een die laat zien hoe mooi onze natuur daadwerkeljk is. En voor mooi beeld moet je werken. Dat komt niet vanzelf.
Een ander wijs tegeltje aan de muur vertelde me ooit. “Wanneer iets niet gelukt is dan heb je niet gefaald, maar dan heb je geleerd”. En dat zou ik een ieder van jullie mee willen geven. Zoek het onbekende op, leer er van en geniet ook van het oncomfortabele proces op zoek naar mooi beeld. En geloof me….als je dit vaker doet ga je nog genieten van een simpel warm schuiltentje of een koude veel te vroege ochtend in de modder!
Ik wens jullie veel van dat soort mooie ervaringen toe!
Ik heb dit stuk met verbazing gelezen!
Verwachten mensen nu echt dat je de natuur kunt sturen?
Misschien kun je de hutten all-inclusive aan gaan bieden.
Hoe mooi zou het zijn om met een cocktail in je hand twee kussende ijsvogels te fotograferen 🙂
Het is zo waar Jeroen;
Ik mis het al geruim een jaar,mijn Broer heeft een zware Depressie ( tot 3 maal poging tot zelf… ) achter de rug,al is het op dit moment nog steeds niet wat het zijn moet .Ik wil in deze tijd er voor hem zijn ,om weer te genieten van wat de natuur te bieden heeft..maar wat mis ik het op pad zijn,te reizen ,te wandelen of inderdaad uren in een hut te zijn .Ik ben een amateur in de fotografie ,en ik wil zo veel leren ,of ik goed ben in fotograferen nee ,zeker niet ,maar ik heb er veel voor over om weer te genieten ! De hutten hier in nederland zijn vol van luxe , ik kan me nog goed herinneren dat ik een keer in hut was ,in Oost duitsland ,een hutje ver weg en waar je de ruimte had van 2 x 1 mtr ,en waar je op een hooi baal zat 12 uur lang ,met 30 graden ,om een bijzondere roofvogel te fotograferen .
Dat soort dingen blijft je bij ,er gebroken uit komen , maar wel met mooie beelden thuis komen .
Ik hoop na de persoonlijke nare periode ,weer op pad te kunnen ,want gezondheid is voor een ieder het aller belangrijkste .
Wat een waarheid. Dit kan je alleen schrijven als je heeeeel veeeel ervaring hebt.
Leuk om te lezen. En mooi om te lezen dat de beleving de mooiste resultaten op leveren. Herkenbaar. Ik ben 72 en kan niet meer uren op mijn buik liggen. Maar 12 uur in een hut zitten en genieten lukt mij nog steeds. Ik voel mij nog steeds een bevoorrecht mens.
Dank je.
Wat gaaf Mary dat je op je 72e nog zo kunt genieten van de natuur! Kan alleen maar hopen dat mij dat op die leeftijd ook nog gegund is!
Dank voor je reactie en blijf genieten!